WYNIKI!! cz.3 :D:D:D:D WHOA!

Nadszedł tak długo wyczekiwany moment... Bla, bla,bla.... ( Nie jestem dobra w długich przemowach xD) ;p Fanfary proszę ! 

I miejsce !!!!

GRATULUJE :D

http://www.youtube.com/watch?v=xEHm_emK75k&feature=related

Czekałaś na swoich rodziców zmartwiona jednak nie pojawili się. Martwiłaś się strasznie nie odbierali telefonów nie dawali żadnego znaku życia. Chodziłaś w kółko i nie wiedziałaś co ze Sobą zrobić. Wzięłaś telefon do ręki i wybrałaś numer swojego przyjaciela po czym nacisnęłaś zieloną słuchawkę. Po paru sygnałach usłyszałaś Jego głos. Porozmawiałaś z Nim i ci przeszło. Rozłączyłaś się i poszłaś usiąść na kanapę. Włączyłaś telewizor i przełączałaś kanały. Przy przestawieniu kanałów w oko wpadł Ci samochód, który przypominał ten twoich rodziców. Jednak on był w opłakanym stanie. Zostawiłaś bo byłaś zaciekawiona.

-W tym wypadku zginęły dwie osoby. 33 letnia kobieta wraz z 34 letnim mężczyzną. Nie mieli szans na przeżycie. Pędząca ciężarówka wjechała prosto w Nich. Z obecnych informacji wiemy że wracali Oni do domu do swojej córki. Jednak nie było im to dane... O dalszych informacjach poinformujemy Państwa za jakiś czas.-Nie mogłaś uwierzyć w to co słyszysz. Na początku było ci ich szkoda a po czasie zaczęłaś kojarzyć fakty i połączyłaś je ze Sobą. Zalałaś się łzami nie mogłaś się opanować. Złapałaś szybko telefon i wykręciłaś numer policji aby się więcej dowiedzieć. Tak jak przeczuwałaś to byli Oni... Zostałaś sama...Najbardziej żałowałaś tego że nie pojechałaś z nimi, przecież tak było zaplanowane. Zginęlibyście razem. A nawet moglibyście tego uniknąć znając twoją leniwość zatrzymałabyś ich na chwilę. Jednak nie...musiałaś się jeszcze z nimi pokłócić. Nigdy sobie tego nie wybaczysz... Nie mówiłaś im jak ich kochasz i jak wiele im zawdzięczasz. Gdyby nie oni nie byłoby cię teraz i tu. A teraz nie ma ich...Nigdy nie zobaczysz uśmiechu Twojej matki kierowanego w Twoją stroną nie zobaczysz miłości, która ich tak łączyła. Nie usłyszysz słów "Kocham Cię" z ust swojej mamy ani ojca...Żałowałaś teraz że sama im tego nie mówiłaś tak często jak tylko mogłaś. Byłaś dla nich niemiła i ich zlewałaś...To zostanie w Tobie na wieki...Ten ból i żal do samej siebie za własne głupie zachowanie...Wiek buntu cię w tym momencie nie tłumaczy...Usiadłaś na kanapie i podkuliłaś nogi. Twoja głowa powędrowała na dół a łzy spływały po twojej twarzy. Siedziałaś i myślałaś o swoich rodzicach. Wszystkie wspólne chwile, niezapomniane wakacje, to co złe i dobre miałaś przed oczami. Usłyszałaś dźwięk otwierających się drzwi miałaś nadzieję że to tylko ci się wydawało a rodzicie wrócą jak zawsze do domu. Jednak to nie byli oni. To był On twój najlepszy przyjaciel Louis. Szybko wstałaś i podbiegłaś do niego wtulając się w Niego. Louis milczał wiedział że chcesz się wypłakać. Nigdy nie nalegał na to abyś mu mówiła co leży ci na sercu. Uważał że gdy będziesz chciała sama się otworzysz. Jednak wiedział że lepsza jest cisza i wypłakanie się. Żadnych zbędnych słów...

Obudziłaś się rano obok Ciebie leżał Louis. Przypomniałaś sobie co się stało. Łzy spłynęły po twoich policzkach. Spojrzałaś na śpiącego chłopaka. Wyglądał tak słodko...Cały czas był przy Tobie. Nie pozwolił abyś w tym momencie została sama. Kochałaś Go nie tylko jako przyjaciela kochałaś go całym swoim sercem. To pewnie dlatego że zawsze był przy Tobie i mogłaś na Niego liczyć o każdej porze. On uważał Cię tylko za przyjaciółkę i traktował cię jak starszy brat...Dlatego nigdy nie odważyłaś się mu powiedzieć co czujesz...Usłyszałaś dzwonek do drzwi. W tym momencie Lou się obudził. Spojrzał na Ciebie i pokiwał głową widząc że znowu płakałaś. Jednak rozumiał w jakiej sytuacji się znajdujesz. Szybko wstałaś i skierowałaś się na dół otworzyć drzwi. Złapałaś za klamkę a w progu stała niska kobieta w podeszłym wieku.

-Tak? W czym mogę pomóc?-powiedziałaś zakłopotana.

-Czy ty jesteś [T.I]?-zapytała lekko się uśmiechając.

-Tak ale o co chodzi?-nie byłaś pewna po co przyszła ta kobieta. Więc musiałaś się wypytać o szczegóły. To co potem usłyszałaś było dla Ciebie szokiem. Niestety musiałaś trafić do domu dziecka. Nie znaleziono Twojej żadnej bliskiej rodziny a nie byłaś pełnoletnia miałaś 16 lat czyli to tylko dwa lata jednak ich to nie interesowało. Musiałaś spakować najpotrzebniejsze rzeczy i zostawić dom, zostawić Louisa, zostawić wszystko... Poszłaś do pokoju walnęłaś na środek pokoju walizkę i zaczęłaś wrzucać do Niej rzeczy. Łzy swobodnie spływały po Twojej twarzy nie przejmowałaś się Nimi. Nadal pakowałaś swoje rzeczy kiedy pojawił się Louis. Pytał co Się dzieje i dlaczego się pakujesz. Jednak ty nie odpowiadałaś nie mogłaś znieść myśli że musisz stąd wyjechać i Go zostawić. Zapięłaś walizkę i ją wzięłaś. Chciałaś wyjść z pokoju jednak Louis przytrzymał Cię łapiąc cię za biodra.

-Co się dzieje [T.I]?-powiedział odwracając się w Swoją stronę. Spojrzałaś się w Jego oczy, były w nich łzy. Nie wiedziałaś co masz mu powiedzieć. Przecież to nie mogło tak brzmieć. "Wiesz Louis zabierają mnie do domu dziecka w Londynie. Wyjeżdżam już nigdy się nie spotkamy..." Skarciłaś się za Swoje myśli. Patrzyłaś w Jego oczy i czułaś niepokój.

-Louis ja nie wiem co powiedzieć...

-Powiedz prawdę po bo się pakujesz?-powiedział cicho

-Zabierają mnie stąd Louis...Nie mogę być sama a żadnej rodziny nie znaleźli. Wyjeżdżam do Londynu...

-Przecież Ja mogę się Tobą zająć.-powiedział z nadzieją w głosie. Spojrzałaś na niego smutnym wzrokiem wiedziałaś że tak nie mogło być...Nie mogłaś być z Nim 24 godziny na dobę wiadomo jakby się to dla Ciebie skończyło.

-Nie Lou. To nie jest możliwe.-przytuliłaś się do chłopaka a on przycisnął Cię do Siebie bardzo mocno. Nie zważałaś na to że sprawiał ci tym ból chciałaś czuć bijące od niego ciepło...I tak było.

- [T.I] przysięgam że wrócę po Ciebie gdy skończysz te cholerne 18 lat.-Uśmiechnęłaś się na dźwięk tych słów. Nie chciałaś się od Niego odklejać jednak już czas odjeżdżać.

-A teraz żegnaj Lou...-powiedziałaś a po Twojej twarzy znowu spływały łzy.

-Przysięgam...-powiedział ledwo słyszalnie jednak nie umknęło to Twojej uwadze.

Od tego wydarzenia minęły już prawie dwa lata...Dzisiaj jest ten dzień. Twoje osiemnaste urodziny. Louis odwiedził cię tylko 2 razy. Jednak miałaś nadzieję że dotrzyma swojej obietnicy. Nadal czekałaś aż wreszcie się zjawi jednak to nie nastąpiło. Nie było takiego dnia żebyś nie płakała, ani też takiego w którym byś za Nim nie tęskniła. Myślałaś że dotrzyma swojej obietnicy, ale tak się nie stało. A co było najgorsze? Najgorsza była ta bezsilność z Twojej strony. Nie mogłaś nic zrobić, aby było tak jak dawniej. A świadomość tego że on był, na dodatek w Londynie nie dawała ci zasypiać każdej nocy. Był tak blisko jednak nie pojawiał się u Ciebie. Czyżby zapomniał? zapomniał o obietnicy której ci dał? Przecież powiedział że wróci. Miało być tak jak dawniej, miałaś być tylko ty i on. Liczyłaś na to że ta przyjaźń przetrwa wszystko, miała być do grobowej deski...Ale myliłaś się. A najgorsze jest to że myliłaś się co do Louisa. On po prostu uciekał od tego a Ty musiałaś to przetrwać. Wyszłaś z tego cholernego domu dziecka w którym spędziłaś najgorsze dwa lata swojego życia. A kiedy już go spotkałaś nawet nie raczył spojrzeć ci w oczy. Tak bardzo chciałaś o nim zapomnieć, ale też chciałaś się wreszcie do niego przytulić. Poczuć to ciepło, które zawsze czułaś. Chciałaś znowu czuć się kochana i komuś potrzebna. Jednak on już Ciebie nie chciał, nie potrzebował Ciebie... Znalazł nową grupę przyjaciół. Spotkał swoją miłość. Życzyłaś mu jak najlepiej w końcu go kochałaś i wiedziałaś że nigdy nie przestaniesz. I tak to właśnie było pozwoliłaś sercu wygrać walkę z rozumem. A potem tylko nauczyłaś się cierpieć w ciszy, by nikt nie czuł się winny twym łzom a w umyśle płynęła tylko jedna myśl. Nie chciałaś rujnować tego na co zasłużył, na miłość, na wspaniałych przyjaciół...Nie chciałaś. Jak widać ty na to nie zasłużyłaś...

~*~

http://www.youtube.com/watch?v=dLD-4Ki_-fo&feature=fvwrel

Spotykałaś Go tyle razy jednak nigdy nie odważyłaś się podejść. Może gdyby był sam zrobiłabyś to ale widok Louisa razem z Eleanor był dla Ciebie bardzo bolesny. Nie chciałaś niszczyć Swoją obecnością tego na co zasłużył. Zasłużył na tą miłość i na tych wspaniałych przyjaciół, zasłużył na karierę i na te piękne chwile swojego życia, jednak Ty nie zasłużyłaś na Niego. Nie był ci pisany tak jak myślałaś. Nie był Twoim księciem a ty jego księżniczką. Miałaś tylko wspomnienia. Wspomnienia z najpiękniejszych piętnastu lat Swojego życia w którym wtedy znajdował się Louis. Teraz go już przy Tobie nie ma jednak jest w twoim sercu jako najlepszy przyjaciel i jako Twoja wielka i jedyna prawdziwa miłość. Czasami już nie wystarcza ci świadomość że kiedyś może być lepiej. Jednak w takich chwilach w swoich myślach słyszysz głos Louisa który mówił ci zawsze że nie można się poddawać, że trzeba walczyć nie zważając na to co mówią inni. Było ci przykro że to co dla ciebie jest takie ważne dzisiaj dla Niego nie ma już najmniejszego znaczenia. Co noc zastanawiasz się czy kiedyś jeszcze będziecie Się ze Sobą spotykać, czy kiedyś znowu będziecie tak dobrymi przyjaciółmi. Chciałabyś cofnąć czas do momentu w którym rozmawiałaś z Nim ostatni raz w twoim pokoju. Może wtedy zgodziłabyś się aby to on się tobą zajął. Możliwe że teraz bylibyście parą jakich mało. Jednak tego nie wiesz nie możesz cofnąć czasu, nikt nie ma takiej mocy. Teraz już wiesz że nie jest warto wierzyć w słowa ani żadne obietnice, bo gdy one nie dostaną dotrzymane to cholernie boli. Teraz byłaś pewna ze swojego życia chciałaś wypisać wszystkie wspomnienia związane z Nim. Chciałaś żyć jakby go nigdy nie było, jak gdyby nic nigdy się nie wydarzyło.

*

Z dnia na dzień było coraz lepiej. Znowu się uśmiechałaś nie myślałaś już tylko o Louisie. Stał ci się obojętny tak jak i chciałaś. Jednak w sercu czułaś pustkę, czułaś że kogoś tam brakuję wiedziałaś kogo jednak nie chciałaś pamiętać. Było to ciężkie ale udało ci się. Żyłaś z dnia na dzień udając że nie znasz kogoś takiego jak Louisa Tomlinsona. Tak było lepiej, ale czy dla ciebie? Nie. To było najgorsze co mogłaś zrobić wyrzuciłaś go od tak ze swojej pamięci. Wyrzuciłaś go jak zepsutą zabawkę, jednak to on zamienił cię pierwszy na kogoś innego. Nie był Tobie dłużny. Wydawało ci się to rozsądne bo po co masz pamiętać o kimś. Skoro ten ktoś już zapomniał o Tobie. Myliłaś się. Louis nie zapomniał i nigdy nie chciał dowiedziałaś się o tym pewnej nocy. Byłaś w jednym z Londyńskich klubów pech a może jednak szczęście chciało że Louis wraz ze swoimi przyjaciółmi także się tam bawił. Wpadłaś na Niego przy barze na początku Cię nie poznał. Nie poznał w Tobie nastolatki którą dotąd pamiętał. Teraz wyglądałaś inaczej. Nie byłaś już także taka sama. Zachowywałaś się inaczej i nie pozwalałaś zbliżać się do Ciebie ludziom. Patrzyłaś na Niego a on się uśmiechał. Jakby nie wierzył w to co właśnie się dzieję. To było magiczne, spoglądałaś w jego oczy i czułaś radość.

-[T.I] to naprawdę ty?-powiedział i przejechał dłonią po Twoim policzku. Przymknęłaś lekko oczy bo czułaś że napływają do nich łzy. Wspomnienia powróciły w ułamku sekundy a tyle pracowałaś nad tym aby zniknęły cierpiałaś przy tym ale tak miało być lepiej. A kiedy on się pojawił znowu wszystko powróciło , znowu czułaś miłość do niego czułaś że jest najważniejszy i tak było. Był niezastąpiony i dobrze o tym wiedziałaś. Trzymał cię za rękę tak jakby bał się że uciekniesz i nigdy już cię nie zobaczy. Przyciągnął Cię do siebie i objął tak mocno że wtedy znowu poczułaś że jesteś jemu potrzebna że nie chcę abyś odeszła. I tak się stało już nie odeszłaś. Zostałaś z nim na zawsze. Ofiarował ci swoją miłość na którą tak długo czekałaś. Spędziłaś z Nim najpiękniejsze chwile w swoim życiu. Jednak czas każdego z nas na tym świecie dobiega końca. Jednak Louis też do Ciebie dołączył. I żyliście już razem na wieczność obserwujecie jak wasze dzieci wychowują swoje. Jesteście aniołami tam na górze i już tak zostanie...
  

~ Ewa 

Wszystkich zwycięzców witam w załodze !!!!! :D